4^η Διεθνής (Τροτσκιστική Ποσαδικη)

Απόφαση του Λατινοαμερικάνικου γραφείου

Ανακοίνωση Νο 1 24 Γενάρη 2019

Υποστηρίζουμε την Νόμιμη Συνταγματικά Κυβέρνηση του εργάτη Προέδρου Νικολάς Μαδούρο και τον λαό της Βενεζουέλα στην πολιτικοστρατιωτική του συμμαχία για ένα Επαναστατικό κράτος

Το καπιταλιστικό σύστημα τρίζει ως προϊόν της ταξικής πάλης, αλλά και της δικής του κρίσης, σ αυτή την τελική φάση της ύπαρξης του. Η «εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων» – σύμφωνα με την ανάλυση των Μάρξ και Ενγκελς ενάμισι αιώνα πριν – όπως προκύπτει από την ίδια του τη λειτουργία, είναι αυτή που του καρφώνει το παλούκι στο κεφάλι, επειδή δεν μπορεί να διανείμει όλο αυτό το προϊόν που παράγεται ως συνέπεια της καθημερινής προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, όχι ένα «άτομο», αλλά το σύστημα έχει ανάγκη για να ζήσει, την «χρηματοπιστωτική συγκεντροποίηση, αλλιώς πεθαίνει». Γι αυτό επινοεί πολέμους, γεννά οικολογικές καταστροφές, καταστρέφει μεγάλο μέρος αυτού που παράγει, ενώ προάγει άχρηστα προϊόντα για τη ζωή. Ανάμεσα στ’ άλλα, σε μια καπιταλιστική κοινωνία, όπου τα δύο τρίτα ζουν σε καθεστώς φτώχειας και πείνας, το σύστημα καταστρέφει τρόφιμα κοκ. Όλο αυτό περιλαμβάνεται σήμερα σ’ αυτή την ανόητη, αλλά και εγκληματική ενέργεια, αυτών που θέλουν να οδηγήσουν την Βενεζουέλα στη κοινωνική της καταστροφή. Δεν πρόκειται μόνο για το ζήτημα του «πετρελαίου» όπως εστιάζουν αφηρημένα κάποιοι. Η επίθεση του ιμπεριαλισμού έχει κύριο στόχο τη νέα κοινωνία που οικοδομείται στη Βενεζουέλα, με όλες τις συνέπειες, αλλά και τις αντιθέσεις μέσα από τις οποίες αυτό συντελείται.

Με τον ίδιο τρόπο, αλλά από άλλο μονοπάτι της ιστορίας, στις ΗΠΑ το εκφράζει η κυβέρνηση του Ντ. Τραμπ με τη πολιτική των ζικ-ζακ, που είναι η πραγματική έκφραση της κρίσης του ιμπεριαλισμού στις ΗΠΑ και της απελπισμένης του αναζήτησης για μια διέξοδο «εθνικιστική», για να αναστηλώσει τον καπιταλισμό στις ΗΠΑ στο επίπεδο που είχε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. (Δείτε το «Ο Τραμπ είναι η κρίση των ΗΠΑ σε ένα κόσμο σε επανάσταση», Τόμος Ι και ΙΙ 11/2014 και τόμος ΙΙΙ, 3/2017. Εκδόσεις Ίδρυμα Χ.Ποσάδας). Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι αυτό που τρίζει είναι το καπιταλιστικό οικοδόμημα στη Βενεζουέλα. Δεν είναι κρίση ούτε του λαού, ούτε της πολιτικοστρατιωτικής κυβέρνησης του εργάτη Προέδρου συντρόφου Νικολάς Μαδούρο.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η σημερινή κρίση στη Βενεζουέλα δεν είναι ένα προϊόν ενός ανταγωνισμού προς τη κοινωνική πρόοδο από το μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου λαού, όλων αυτών που δημιουργούν καθημερινά το Εθνικό εισόδημα της χώρας, αλλά ενός συστήματος που όπως έλεγε ο αθάνατος Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες «ζούμε στο καπιταλισμό, πρέπει να τελειώσουμε με αυτό το άδικο σύστημα». Αυτό είναι το φόντο αυτού που συμβαίνει σήμερα στη Βενεζουέλα. Ωστόσο η ταξική πάλη, αλλά και η ιστορία της ανθρωπότητας δεν ιχνογραφείται από γομολάστιχα, ούτε αναπτύσσεται ευθύγραμμα. Όπως ανέλυσε ο Λέων Τρότσκι στη θεωρία του η «Διαρκής επανάσταση», διατυπώνοντας την άποψη ότι η ιστορία εξελίσσεται με μορφή άνιση και συνδιασμένη, θεωρία που την επέκτεινε περαιτέρω ο Χ.Ποσάδας μετά τη δολοφονία του Τρότσκι, με το έργο του «Από τον Εθνικισμό στο Εργατικό κράτος» 1957, είναι ένα προτσές γεμάτο αντιφάσεις, παραμορφώσεις , μέσα από την ίδια την κοινωνία που πρέπει να μετασχηματιστεί. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην επαναστατική, σοσιαλιστική Βενεζουέλα του Τσάβες.

Η ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Λ.ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Η υπεράσπιση στο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ είναι μια αναγκαιότητα, αλλά και ένα καθήκον για όλους τους ελεύθερους ανθρώπους, που αναζητούν μια νέα κοινωνία, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Γιατί αυτό που εξελίσσεται στη Βενεζουέλα, είναι η κοινωνική πάλη του λαού – εδώ και 20 χρόνια – για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας με ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν πρόκειται για ένα «ιδιαίτερο, εσωτερικό πρόβλημα της χώρας», όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του, καθώς και πολλοί άλλοι. Ο στόχος είναι να εμποδιστεί στη Βενεζουέλα η επιβεβαίωση αυτού που ο Τσάβες αποκάλεσε ως «Σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα». Αυτό ακριβώς που έκανε η Κούβα, 60 χρόνια πριν με την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Αυτό είναι που θέλουν να το καταστρέψουν και να το συντρίψουν αν μπορούν. Όμως απέναντι τους έχουν μια κυβέρνηση που προέρχεται από γενικές, ελεύθερες, δημοκρατικές εκλογές. Όπου τον Μάιο του 2018 κέρδισε το 68% ενός εκλογικού σώματος, που συμμετείχε περίπου κατά 50% στις εκλογές. Ένα ποσοστό συμμετοχής πολύ μεγαλύτερο απ΄αυτό που έβγαλε ένα Πινέιρα στη Χιλή, ένα Ντούκε στη Κολομβία, αλλά και ένα Τραμπ στις ΗΠΑ. Τελευταίος είναι ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, που πήρε το 55,13% αυτών που πήγαν να ψηφίσουν, που έχει όμως εναντίον του 98 εκατομμύρια Βραζιλιάνους, που αποτελούν το 68% του εκλογικού σώματος. Γι αυτό πιστεύουμε ότι αυτή η ενθαρρυνόμενη αντίδραση που θέλουν να εγκαταστήσουν στη Ν. Αμερική θα έχει κοντά ποδάρια, όπως τώρα συμβαίνει μ αυτόν τον – παράνομα επιφορτισμένο ως Πρόεδρο – «Γκουαντίτο», τον άγουρο νεαρούλη, που τον αναγνωρίζουν μόνο οι πραγματικοί του κύριοι.

Γι’ αυτό καλούμε να οργανωθεί η υπεράσπιση και η πάλη του λαού και της Κυβέρνησης της Βενεζουέλα κάτω από το πρίσμα των εθνικών προβλημάτων της χώρας. Μιλώντας για τα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχιας, των μισθών, της κρίσης της υγείας, της εκπαίδευσης, της κατοικίας στη Βενεζουέλα, πρέπει να δούμε ότι χώρες όπως η Αργεντινή, ζει έναν οικονομικό στασιμοπληθωρισμό, έναν πληθωρισμό σε μια οικονομία που διαρκώς οπισθοδρομεί, με μια διαρκή υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης για το 85% του πληθυσμού, με συνέπεια την αύξηση της φτώχειας και μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε καθεστώς κοινωνικού αποκλεισμού. Παράλληλα βλέπουμε τη κυβέρνηση Μάκρι να προχωρά σε προγράμματα τεράστιου δανεισμού, χωρίς την ταυτόχρονη ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, της βιομηχανίας, και κάθε τομέα που προσφέρει στο εθνικό εισόδημα και συγχρόνως να αποφαίνεται υπέρ μιας πολιτικής κατά των ελευθεριών, με αντιδραστικό πρόσημο στην οικονομία, ανοίγοντας τη πόρτα σε μια στρατιωτική επέμβαση, ή πολιτική παρέμβαση άλλης χώρας. Αυτό δείχνει ότι ακόμα κι αν πετύχουν κάποιες περιστασιακές νίκες, όπως λίγο πριν στη Βραζιλία, νοιώθουν ότι πρόκειται για νίκες «πύρρειες» και όπως στην Αργεντινή, πολύ σύντομα θα ανατραπούν. Στο χάρτη της Αμερικής υπάρχει και το Μεξικό, που – με τη κυβέρνηση του πρόσφατα εκλεγμένου Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραντόρ να προωθεί μια εξωτερική πολιτική υπέρ της ενοποίησης της Λ. Αμερικής – ζει την επάνοδο της πορείας του στα χνάρια της επανάστασης που διακόπηκε. Επίσης εμφανίζεται η Ουρουγουάη που αντιτίθεται απολύτως στις επιθυμίες του ιμπεριαλισμού και των συνενόχων του και υποστηρίζει ότι πρέπει να αναζητηθεί η βαθύτερη αλήθεια γι’ αυτό που συμβαίνει σε μια Βενεζουέλα εκτεθειμένη, υποκείμενη σε επιθέσεις, αποκλεισμένη. Που της αρνούνται την τροφοδοσία σε τρόφιμα, φάρμακα, βιομηχανικό εξοπλισμό, ενώ κατόπιν καταγγέλλουν τη κυβέρνηση Μαδούρο ότι οδηγεί τον λαό της Βενεζουέλα στην εξαθλίωση. Ποιοι; αυτοί που την ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ. Γι’ αυτό χαιρετίζουμε την Ρωσία του Πούτιν, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τη Κούβα, τη Βολιβία και όλες τις χώρες που είναι διατεθειμένες να βοηθήσουν τη Βενεζουέλα σ’ αυτόν τον άνισο αγώνα που δίνει. Η Βενεζουέλα δεν είναι μόνη.

Γι’ αυτό καλούμε τα Συνδικάτα, τις κεντρικές συνδικαλιστικές ενώσεις των Εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές επαγγελματικές, στρατιωτικές, εθνικιστικές, εργατικές, αγροτικές τάσεις και ρεύματα στη Βενεζουέλα και σ’ όλη τη Λ. Αμερική να προωθήσουν και να οργανώσουν την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ υποστήριξη και βοήθεια τους στη Βενεζουέλα. Είναι ανάγκη να οργανωθεί σε κάθε χώρα ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Λατινοαμεριάνικο γραφείο της 4^ης Διεθνούς (Ποσαδικής) 24 Γενάρη 2019